Hoe het begon..
Met een schok staat mijn doordenderende trein stil. Haar dood zet mijn wereld op zijn kop. Plotseling. En niets buiten mijn gezin is nog belangrijk. Ik kan niet bewegen, wil het moment vasthouden. Haar nog dichtbij voelen. De rouw en het enorme gat dat mijn moeder achter laat overvalt me. Ik voel me wankel en onzeker. En mijn fundament voelt vol diepe scheuren. Alsof de altijd steun gevende bewapening er met 1 ruk uit getrokken is.
Ik dwaal door de natuur, schreeuw, sla met takken, schrijf en huil al mijn opgekropte verdriet en woede er uit. En dat maakt een nieuwe gedachte in me wakker; "Als ik maar 68 jaar mag worden, leef ik dan nu het leven dat ik wil..?"
En het antwoord is duidelijk: Nee. De weerstand die ik voel naar mijn baan is zo groot, dat ik niet zie hoe ik daar nog naar terug kàn. Ik wil Leven! Genieten! Plezier maken! schreeuwt het in mij. En dat doe ik niet..
Ik neem het besluit: ik zeg de baan op, die al langere tijd verstikkend voelt. Het is alsof ik daar altijd een stuk van mezelf buiten moet laten staan. Ik zie plotsklaps heel helder dat het aanpassen mijn grootste energielek is. En dat mijn angst me daarbij geen stap verder heeft gebracht.
Ik voel de urgentie om op te staan. Als een fenix te herrijzen uit de as. En mìjn droom na te jagen. Het is nu of nooit!
En dat was het startschot voor het volgen van mìjn kompas. Hoewel ik al jaren bezig was met zelfontwikkeling, was dit het moment ik eindelijk het lef had om het roer om te gooien. En het verlies krijgt daarmee een gouden randje.
Hoe het nu is..
De dood heeft me doen inzien, dat ik mag Leven met een L. En dat ik dat Leven vorm mag geven, zoals ìk het wil, mijn intuïtie als kompas. Sinds ik mezelf dat toesta, sta ik vol vertrouwen aan het roer van mijn Leven. De storm in mijn hoofd is tot rust gekomen. En dat voelt krachtig, vrij en levenslustig tegelijk. Ik voel de energie weer in mij bruisen, nu ik op het juiste spoor zit.
- De brok in mijn keel is verdwenen, sinds ik mijn volledige zelf laat zien en horen.
- Geen baan meer waar ik me ongelukkig voel, maar een eigen praktijk, waarin ik elke dag een dansje van plezier maak.
- Als partner en moeder ben ik veel relaxter. Als manlief een keer wat later thuis komt, is dat geen issue. En al breken de kids de tent af, ik weet de rust te bewaren.
- Een verjaardag zeg ik zonder schuldgevoel af, als ik tijd voor mezelf nodig heb. Dan blijf ik thuis met een boek op de bank of maak ik een wandeling in het bos.
- Het blijft een verademing, om mezelf de eerste plek te gunnen.
En zo volg ik mijn route, mijn Leven, dat me steeds weer vraagt iets nieuws in mezelf te ontdekken. Niet zonder hobbels, maar altijd een grote ontdekkingsreis. Ik blijf lekker spelen.
Als je me zou kennen, zou je weten dat..
- Ik een fascinatie voor groei heb. Groei is de rode draad in mijn leven. En niet alleen ikzelf, maar ook mijn planten moeten er aan geloven. Stekjes, voorkweek voor mijn moestuin, snoeiafval of een pit waarvan ik nieuwsgierig ben of ik er een plant uit kan laten groeien.
- Ik geregeld in het bos en duingebied te vinden ben. Het hele jaar rond zwem ik er in het duinmeer.
- Ik mezelf kan verliezen in het maken van moodboards, fotoboeken, schilderwerkjes en het lezen van reeksen als De 7 Zussen en Harry Potter. Dan zit ik mijn eigen cocon, ken ik geen tijd en stop ik pas als het klaar of uit is. Al is het midden in de nacht.
- Ik dol ben op 85% pure chocolade en pindakaas, liefst met een beetje sambal. Oh, en ik drink geen alcohol.
- Ik geen nieuws volg en niks met politiek heb. Als er belangrijke dingen zijn, komen ze mij vanzelf wel ter ore.
- Mijn kledingkast vol staat met kleurrijke pumps, maar ik het liefst op gympen of slippers loop.
- Ik ben opgeleid als bewegingswetenschapper, lifecoach, holistisch- en reiki therapeut en ik ben nog lang niet uitgeleerd. Ik heb altijd willen begrijpen hoe en waarom de mens 'beweegt' zoals ze doet.
- Ik de jongste van drie ben. Met Friese roots. Een Ram van sterrenbeeld. Een Vata-Pitta volgens de Ayurveda. En een Projector als het om Human Design gaat. Deze basis heeft me enorm verrijkt, maar ik laat me niet graag in hokjes plaatsen. Dat zie ik als iets om te doorbreken.
- Ik op mijn nagels bijt.. Autch.. Dat doe ik als ik me ergens op zit te verbijten, vrij letterlijk dus. Zo ook bij het schrijven van deze teksten. Gelukkig moet ik ze voor mijn werk mijn kort houden. Ieder nadeel, zijn voordeel.
- Ons huis vaak een gezellige rommel is. In ons gezin met 3 kinderen, mag er geleefd worden. Tot het moment dat ik het zat ben en alles in 1x opgeruimd wil hebben. De kinderen zijn een beetje huiverig voor het moment dat ik ‘ineens’ al het rondslingerende speelgoed in de vuilniszak wil stoppen.